Muzyka

Muzyka koreańska to tzw. k-pop czyli gatunek muzyczny, który powstał w Korei Południowej, absorbując takie elementy muzyki jak dance-pop, ballada popowa, electropop, rock, jazz, pop opera, hip-hop, współczesny rhythm and blues czy muzyka klasyczna. Gatunek ten pojawił się wraz z jednym z pierwszych grup K-popowych, Seo Taiji and Boys, która powstała w roku 1992. Ich eksperymenty z różnymi stylami muzyki „przekształciły scenę muzyczną Korei”. W rezultacie włączanie zagranicznych elementów muzycznych stało się powszechną praktyką wśród artystów K-popowych.

K-pop to nie tylko muzyka; k-pop stał się subkulturą, która jest popularna wśród młodzieży całego świata. Dzięki internetowi i dostępności treści cyfrowych, k-pop zyskał szeroką publiczność. Członkowie tej subkultury określają się mianem kpoperów lub kpoperek. W Ameryce istnieje także określenie Koreaboo, jednak w krajach europejskich uważane jest za obraźliwe.

Znalezione obrazy dla zapytania kpop

K-pop dał początek całemu przemysłowi muzycznemu obejmując wytwórnie muzyczny, spółki zarządzania imprezami, dystrybutorów muzyki i innych dostawców towarów i usług. Trzy największe firmy w zakresie sprzedaży i przychodów to: S.M. Entertainment, YG Entertainment i JYP Entertainment, często określane są jako „Wielka Trójka”. Wytwórnie te funkcjonują również jako przedstawiciele swoich artystów. Są one odpowiedzialne za rekrutację, finansowanie, szkolenia i marketing nowych artystów, a także zarządzanie ich działalnością muzyczną i public relations. Obecnie agencją o największym udziale na rynku jest S.M. Entertainment. W 2011 roku „Wielka Trójka”, razem z Star J Entertainment, AM Entertainment oraz KeyEast, założyli wspólną spółkę zarządzającą – United Asia Management.

Artyści K-popowi często określani są jako idole lub grupy idoli. Zazwyczaj każdy zespół posiada lidera, a najmłodszy członek grupy nazywany jest maknae (kor. 막내, dosł. najmłodszy). Popularnemu wykorzystaniu tego terminu przyczynił się boysband SS501, gdy rozszerzyli swoją działalność poza Koreę w 2007 roku promując w Japonii. Jego japoński zapis „マンネ” był często używany do nazwania najmłodszego członka grupy Kim Hyung-juna w celu odróżnienia go od lidera zespołu o podobnym imieniu, Kim Hyun-joong, których imiona w języku japońskim zapisywane są jednakowo.

Fankluby odgrywają bardzo ważną rolę w K-popie, działają w odmienny sposób i mają inne znaczenie niż na Zachodzie. Grupy K-popowe mają zwykle dedykowane fankluby o wspólnej nazwie, a czasami przypisanym kolorem. Kolor ma duże znaczenie, ponieważ symbolizują danego artystę i pokazują wsparcie fanów dla tego artysty, zwłaszcza na koncertach, na których spotykają się różne fankluby. Niektóre z bardziej popularnych grup mają spersonalizowane „lightsticki”, które fani używają podczas ich koncertów (np. lightstick Big Bangu jest żółty i ma kształt korony).

Znalezione obrazy dla zapytania lightstick bigbang

Wielu fanów z Korei podróżuje za granicę, aby zobaczyć swoich idoli podczas tournée, a turyści z Japonii i Chin często odwiedzają Koreę, aby zobaczyć artystów podczas koncertów. W 2012 roku ponad 7000 fanów z Japonii przyleciało do Seulu na koncert, a podczas koncertu tej grupy w Barcelonie w 2011 roku fani z różnych zakątków świata obozowali w nocy, aby uzyskać wejściówkę. Badanie przeprowadzone w 2011 roku przez Korean Culture and Information Service poinformowało, że w fanklubach Hallyu było ponad 3 miliony aktywnych członków.

Fankluby czasami uczestniczą w imprezach charytatywnych, jako forma wsparcia swoich idoli, kupując worki z ryżem (kor. 쌀 기부 Ssal gibu, pl. „darowizna ryżu”). Popularne wśród fanów jest też wysyłanie ryżu z dołączoną wiadomością na koncerty lub wywiady prasowe artysty. Worki są następnie przekazywane potrzebującym. Według „Time”, na jednym z koncertów Big Bang otrzymano 12,7 ton ryżu pochodzącego z 50 fanklubów z całego świata. W Korei istnieją firmy zajmujące się wysyłką ryżu od rolników do miejsc eventów.

Znalezione obrazy dla zapytania ì ê¸°ë¶

Unikalną cechą fandomu K-popowego jest „fan chant”. Kiedy zespół wydaje nową piosenkę, skandowanie, zwykle składające się z imion członków grupy, jest wykonywane przez publiczność na koncercie podczas nieśpiewanych części piosenki.

Przykład fan chantu .

Tradycyjna muzyka koreańska

Tradycyjna muzyka w Korei opiera się na brzmieniu głosu, który oddawać ma temperament i historię Koreańczyków. Muzyka jest często improwizowana i często brak jest przerw między poszczególnymi utworami czy wystąpieniami.Dobrym przykładem jest pansori, wystąpienie jednego artysty (śpiewaka), które może trwać przez osiem godzin bez przerwy.

P’ansori – to typ przedstawienia, w którym pieśniarz przy wtórze bębna przedstawiał bardzo długą opowieść. Rozwój tego rodzaju sztuki razem z rozwojem kultury plebejskiej przypadł na późny okres panowania dynastii Chosǒn. W większości pieśni głównymi bohaterami byli prości ludzie, a treść p’ansori dotyczyła życia ludu i wiernie przedstawiała jego uczuciowość i dobroć.

Jedna z Bardziej znanych pieśni : Pieśń o Chunhyang :

Istnnieją dwa rodzaje muzyki tradycyjnej:

Jeongak – muzyka dworska. Ściśle powiązana z wyższą klasą społeczną. Takt jest bardzo wolny. Ta spokojna muzyka sprzyja medytacji, relaksacji. Brzmienie Jeongak jest miękkie i spokojne ze względu na to, że tradycyjne instrumenty przeważnie mają struny wykonane z jedwabiu.

Minsogak– tradycyjna muzyka wiejska pełna ekspresji i emocji. Rodzaj muzyki związany życiem prostego ludu, i jak na taką muzykę często są różne improwizacje. Takt jest szybszy niż w Jeongak.