Język

Język koreański

Język koreański był jednym z kluczowych czynników dzięki którym ukształtowała się ich tak silna tożsamość narodowa. Podstawę języka urzędowego stanowi dialekt mieszkańców Seulu i centralnych rejonów kraju. Poza nim istnieje wiele odrębnych dialektów, jednak podobieństwo między nimi jest tak duże, że ludzie nie mają problemów ze wzajemnym zrozumieniem.
Na świecie językiem tym posługuje się ok. 77 milionów ludzi, włączając w to duże skupiska w republikach dawnego Związku Radzieckiego, USA, Kanadzie, Brazylii i Japonii.

W języku koreańskim wyróżnia się kilka dialektów. Standardowy język (Pyojuneo lub Pyojunmal) w Korei Południowej opiera się na dialekcie z okolic Seulu, w Korei Północnej – z okolic Pjongjangu. Dialekty te są bardzo podobne do siebie, jedynie używany na wyspie Czedżu wykazuje dużo różnic od pozostałych. Niektórzy naukowcy uważają ten dialekt za odrębny język. Jedną z największych różnic pomiędzy dialektami jest akcentowanie. Użytkownicy dialektu seulskiego w bardzo niewielkim stopniu używają akcentowania, w przeciwieństwie do osób posługujących się dialektem gyeongsang, który dzięki częstemu stosowaniu intonacji brzmi podobnie jak języki europejskie.

W XV wieku, na polecenie króla Saejonga, grupa uczonych stworzyła koreańskie pismo nazwane hangulem. Alfabet koreański jest uważany za jeden z najbardziej naukowych systemów pisma na świecie. Składa się on z 10 samogłosek i 14 spółgłosek, które w połączeniu tworzą różne sylaby. System ten jest prosty i łatwy do opanowania. Niektórzy twierdzą, iż właśnie te cechy sprawiły, że w Korei jest tak niski poziom analfabetyzmu.

Hangul (한글)

Jest to alfabet koreański, który składa się z 24 znaków: 14 spółgłosek i 10 samogłosek. Jest jednym z niewielu alfabetów, które zostały stworzone sztucznie, a nie wyewoluowały z hieroglifów czy ideogramów, jak to się działo w przypadku większości współczesnych pism. Każda sylaba zapisywana jest jako blok, na polu kwadratu, składający się ze znaków alfabetu (tzw. jamo). Słowa w tym alfabecie zapisywać można poziomo lub pionowo.

Hangul w przeciwieństwie do innych alfabetów (np. łaciński, czy cyrylica) nie miesza ze sobą spółgłosek i samogłosek w porządku alfabetycznym. Zapis koreańskiego alfabetu jest rozdzielony na:

Spółgłoski:

Samogłoski:

Koreański jest językiem aglutynacyjnym. W zdaniach zachowany jest, podobnie jak w łacinie szyk SOV, czyli podmiot-dopełnienie-orzeczenie. Większość współczesnych języków europejskich używa szyku podmiot-orzeczenie-dopełnienie, więc przyzwyczajenie się może sprawiać pewne trudności. Szyk zdania SOV może ulegać pewnym modyfikacjom, ale należy zachować na końcu czasownik. Modyfikatory, będące czymś w rodzaju odmiany słów, poprzedzają dane słowo. W języku polskim powiemy: „Idę do sklepu.”, po koreańsku zdanie to będzie wyglądać: „Ja sklep-do idę.”

Słowa, które są oczywiste (temat, o którym się rozmawia) mogą być pominięte (podobnie jak to się dzieje w języku polskim), o ile nie zaszkodzi to w zrozumieniu zdania.

H: „가게에 가세요?” (gage-e gaseyo?)

G: „예.” (ye.)

H: *”Sklep-do idziesz?”

G: „Tak.”

Podstawowe koreańskie słownictwo opiera się na rodzimych słowach. Jednakże ponad 50% słów to sinokoreańskie zapożyczenia z języka chińskiego. W niewielkim stopniu zapożyczano z języków mongolskich, sanskrytu i innych. Obecnie wiele nowych słów pochodzi z niemieckiego oraz angielskiego.

Podobnie jak Japończycy, Koreańczycy także używają dwóch systemów liczenia, jeden rdzennie koreański a drugi zapożyczony z chińskiego.

W języku koreańskim rzeczowniki nie posiadają rodzaju, nie odmienia się ich także przez przypadki. Koniugacja czasowników, jednakże, jest zależna od użytego czasu oraz relacji pomiędzy rozmówcami. Podobnie jak w języku japońskim język honoryfikatywny posiada inne końcówki niż język potoczny, używany w domu, wśród przyjaciół, itp.

Ciekawostka:
Hangulu powstał sztucznie na polecenie króla Sejonga (czyt. Sedżonga) z dynastii Joseon. Król ten dostrzegł sporą przepaść pomiędzy wyedukowaną elitą społeczną, a pogrążoną w analfabetyzmie biedotą. Działo się tak głownie za sprawą obowiązującego w tamtym czasie zapisu znakami chińskimi. Opanowanie pisma chińskiego było dostępne tylko dla bogatszej części społeczeństwa. Jednak za sprawą króla Sejonga powstał prostszy zapis dzięki, któremu dość szybko zmniejszono odsetek analfabetyzmu. Elity do XX wieku nie chciały uznać zapisu Hangulem i nadal stosowały tradycyjny zapis hancha (czyt. chancza). Hangul, po prostu był nieodpowiedni dla ludzi wykształconych.